Choć św. Wojciech jest jednym z patronów ziem czeskich, za swego życia był ich największym krytykiem. Ten drugi biskup praski dążył do nawrócenia na chrześcijaństwo w większości pogańskich Czechów, którzy jednak ze wszystkich sił się przed tym bronili.
Nowa religia, którą im oferował, zakazywała niewolnictwa i wielożeństwa, praktyk typowych nie tylko dla Czechów. Biskup ganił też ludzi za nieumiarkowanie w piciu alkoholu, jego starania spotykały się jednak z małym odzewem. Po pięciu latach pełnienia swej funkcji, w 988 r. zniechęcony opuścił Pragę. Wraz ze swym bratem a zarazem wiernym towarzyszem – Radimem, przeniósł się do Rzymu.
Fakt, że nowo ustanowiony praski tron biskupi pozostawał pusty, był cierniem w oku księcia Bolesława II Pobożnego. Wysłał on do Wiecznego Miasta poselstwo, które przekonało Wojciecha do powrotu. Biskup wziął ze sobą do pomocy grupę włoskich mnichów, którzy założyli klasztor na Břevnovie, po drodze zdążyli też zbudować kościół św. Jerzego w dzisiejszej dzielnicy Pilzna Doubravka.
tym razem Wojciech w Czechach wytrzymał krótko. Ponieważ panujące tam stosunki się nie poprawiły, ponownie wyemigrował. Ta decyzja prawdopodobnie przedłużyła mu życie: gdyby pozostał, w 995 r. niechybnie padłby ofiarą najazdu na Libice lub późniejszej rzezi jego rodu – Sławnikowiców.
Los biskupa wypełnił się męczeńską śmiercią na misji w Prusach. W 997 r. Wojciech wyruszył do Polski, by chrystianizować tamtejszych pogan. Zginął w świętym gaju od strzał Prusów. Masakrę przeżył jego brat Radim, który po wypuszczeniu z niewoli złożył świadectwo o śmierci Wojciecha.
-krt-
Nesouhlas se zpracováním Vašich osobních údajů byl zaznamenán.
Váš záznam bude z databáze Vydavatelstvím KAM po Česku s.r.o. vymazán neprodleně, nejpozději však v zákonné lhůtě.
